Bana göre İngiliz sinemasının Ken Loach'tan sonraki en önemli yaratıcılarının başında geliyor Mike Leigh. Geçtiğimiz sene ''Altın Palmiye'' için yarışan Another Year isimli filmi, nihayet bizim ülkemizde de gösterime girdi. 2009'un olağanüstü seçkisine kıyasla 2010'un sönük programında, bu film eleştirmen listelerinin en yukarılarında yer almasına karşın Cannes'dan sürpriz bir şekilde ödülsüz dönmüştü, şüphesiz Another Year başyapıt olarak değerlendirilebilecek bir film değil, İngiliz ustanın oyuncularıyla birlikte kotardığı incelikli diyaloglarıyla güç kazanan, tiyatro trüklerine yaklaşan iyi bir film. İnsanlığın gittikçe yalnızlaştığı, mutluluğun lüks kategorisinde değerlendirilebildiği, prozac'ların kutu kutu satıldığı bir gezegende gıpta etmemenin mümkün olmadığı sıcacık bir karı-kocanın dünyasına götürüyor bizleri, bu çift yaşları bir hayli geçkin olmasına rağmen, dayanışma içinde, sevgi dolu dünyalarına yalnız ve kederli arkadaşlarını da ortak ediyorlar. Arkadaşları onların sevgi dolu kucaklarında hayata tutunmaya çalışır, içlerini boşaltır, hayatta akıp gider. En nihayetinde bu sevginin de bir sınırı vardır ve aile öncelikli gelir, mutsuz bir kadın yüzüyle başlayan film başka mutsuz bir kadının yüzüyle sona erirken, birilerinin mutluluğunun ve iyi niyetinin diğerlerini ne kadar mutlu edebileceği üzerine soru işaretleriyle filmden kalkarız, insanlık hallerini 4 mevsime bölen epizodik yapısıyla, alışıldık bir olay örgüsüne dayalı olmayan, nereye doğru gideceği hiç de kestirilemeyen, aslında hiç de ''dolu dolu sinema'' diyemeyeceğimiz, alabildiğine geveze bu film, her filme nasip olmayacak bir ''diyalog ifade gücü ve ritmiyle'' anlam kazanıyor. Özelde İngiliz yaşamına, bir yerde onun da ötesinde insanlığın sevgi, iyi niyet, arkadaşlık, sınırlar ve tabii ki birilerinin yalnız olabileceği gerçeğiyle/trajikliğiyle yüz yüze getiriyor izleyicisini. Yıldız:* *
İtalya'da bir İranlı
Kiarostami'nin ilk kez ülkesi dışında çektiği Copie Conforme (Aslı Gibidir) izleyicisine bitmemişlik hissi veren, heyecan yaratıcı bir bütünlükten biraz uzak bir film, ancak yönetmenin Resnais, Rosellini, Antonioni gibi Kıta Avrupası'nın ustalarını içselleştirebildiğinin de çok hoş bir kanıtı.
İran sinemasının en saygın ustalarından biri Abbas Kiyerüstemi, bugüne kadar kendi ülkesinin zor koşullarında önemli filmlere imza atmış bir isim, geçen yıl Cannes'da yarışan filmi Aslı Gibidir; İtalya'nın Toskana'sını mesken edinmiş kendine, sanat üzerine bir kitap yazmış erkek karakterle ondan etkilendiği her halinden belli galerici kadın karakteri arasındaki tartışmaları işliyor. Filmin başında yeni tanışan ikili bir yandan sanat üzerine, hayat üzerine tartışırken diğer yandan da ilginç bir şekilde karı-koca rolünü başarıyla canlandırmaya başlıyorlar, filmin adından da,erkek karakterin savunduklarından da anlaşılacağı üzere sanat eserlerinin kopyaları orjinalleri kadar değerli olabiliyor, belli ki İranlı usta filmini bunun üzerine kurmuş, nitekim sinema da bir sanat eseri, belki daha önce çekilmiş, sinema tarihine geçmiş filmlerin bir nevi kopyalarını bugün yeniden çekiyorum, işte bakın orjinalleriyle arasında pek de bir fark yok demek istiyor gibi, ayrıca filmdeki ikilinin kısa sürede kendilerini 15 yıldır evli bir çift olduklarına inandırması, haliyle bizi acaba tuhaf bir oyun mu oynuyorlar yoksa gerçekten evlliler mi diye düşündürmesi de işin başka bir boyutu. Filmin, sinemasal anlatım gücünü çoğunlukla hararetli diyaloglarla kazandığını belirtelim ve izleyicisiyle her duyguyu içten paylaşan Julliette Binoche'a bir parantez açalım. Kanımca Antonionivari bir film var karşımızda ama Ortadoğulu bir yönetmenden, yarattığı diyaloglarla izleyicisini ufak entellektüel yolculuklara çıkaran, sanat eserinin orjinalliği üzerine düşünmesine imkan tanıyan sıcacık bir liman bu, tabii bu liman filmin taşıdığı mesaja uygun biçimde İran sinemasına has gerçekçilikten uzak, biraz yapay, bu yılın çok güçlü İran filmi Bir Ayrılık'ın oldukça gölgesinde kalsa da hoş bir seyirlik. Yıldız:* *
Ken Loach'tan sert vuruş
Geçen sene festivalde gösterilen 'Looking for Eric' ile insana karşı olan inancımızı tazeleyen, umut dolu bir filmden sonra bu sefer 'Route İrish' ile alabildiğine acımasız... Irak Savaşı'ndaki paralı askerliği kurcalıyor, çok fazla para kazanmak için bu işe başvuran ve belki ordunun yaptıklarından bile daha fazla pisliğe, acımasız katliamlara başvuran insanların hikayesini, özel şirketlerin nasıl kirli işler çevirdiklerini anlatıyor, sinemasında yeni arayışların sezildiği zevkle izlenen bir filmle gerçekleştiriyor bunu. Belki tek eksisi, olayların arka yüzünü mizansende göstermekten ziyade sık sık diyaloglara boğması, izleyende sıkıştırma bir film hissiyatı oluşturması... Her halükarda 74 yaşındaki usta hiçbir şekilde politik çizgisinden taviz vermediği bu eserle alkışlanıyor. Yıldız:* * *
Geçen senenin yıldız tablosu:
1- DAS WEİSSE BAND / BEYAZ BANT (Michael Haneke) * * * * *
2- UN PROPHETE / BİR PEYGAMBER (Jacques Audiard) * * * * *
3- KİNATAY/ KATLİAM (Brillante Mendoza) * * * *
4- LEBANON / LÜBNAN (Samuel Maoz) * * * *
5- LA REFUGE / YUVA (François Ozon) * * *
6- EDEN A L'OUEST / CENNET BATIDA ( Costa Gavras) * * *
7- FİSH TANK / AKVARYUM (Andrea Arnold) * * *
8- ÇOĞUNLUK (Seren Yüce) * * *
9- BRİGHT STAR / PARLAK YILDIZ (Jane Campion) * * *
10-LOOKİNG FOR ERİC / HAYATA ÇALIM AT (Ken Loach) * * *
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder